Makeitstyle

Chciałabym powiedzieć, że od dawna znam swój styl, z poczucie estetyki i gustem się po prostu urodziłam, i nigdy nie czytałam żadnych poradników o tym „Jak znaleźć swój styl?”, niestety to nie byłaby prawda. Ciągła ewolucja zmiany i ‘pudłowanie’ -to chyba dobre określenie tego przez co musiałam przejść, żeby być tu gdzie jestem teraz.

Zacznę może od analizy historii poszukiwania mojego stylu. Zaczęło się to mniej więcej gdy miałam 7 lat, pamiętam, że pierwszy raz gdy zaczęło mnie obchodzić to w czym chodzę ubrana miało miejsce w 1 klasie gdy miałam siedzieć w ławce z chłopakiem którego bardzo lubiłam. Chciałam wyglądać wtedy szczególnie ładnie, więc wybrałam bluzkę, która mi oczywiście wydawała się przepiękna (zapewniam, że wcale taka nie była!). Mama odradzała mi jej wybór, ale ja się uparłam, i kierowałam się swoim hm…jeszcze nie gustem, ale przeczuciem. Dzisiaj z całego serca zgadzam się z mamą.
W tamtym czasie, czyli wiek 7-8 lat sama wybierałam sobie ciuchy, a mama nie miała wiele do powiedzenia. To był czas gdy moim najlepszym ziomalem był mój straszy brat, zatem moja szafa zdecydowanie nie zawierała sukienek, falbanek, kwiatuszków itd., zastąpiły je natomiast czapki z daszkiem, adidasy, luźne koszulki z numerami lub nazwiskami piłkarzy. Stałam się chłopczycą. I to mi trochę zostało do dziś. To była moja pierwsza ważna lekcja stylu. Nie ograniczam się do jakichś podziałów, schematów, zasad. Zrozumiałam, że mimo, że jestem dziewczyną, nie muszę nosić wyłącznie ‘dziewczyńskich’ ubrań, że na jakieś większe uroczystości, wcale nie muszę przychodzić ubrana w sukienkę i buty na obcasie. A dużo męskich ubrań, może jeszcze lepiej wyglądać na kobiecie. Dzisiaj totalnie nie ogranicza mnie podział sklepu na dział damski i męski. Jestem tu i tu. A mój brat? Dalej jest moim ziomalem, i bardzo często zdarza się, że jego ubrania można znaleźć w mojej szafie. Moda nie zna reguł. 

Mniej więcej, gdy miałam jakieś 11 lat pojawiła się Hannah Montana w swoich cekinowych sukienkach i butach na obcasie. Wstyd się przyznać, ale uznałam ją za swoją ikonę pff tak naprawdę wszystkiego. To był czas gdy w mojej szafie zagościł róż, tony badziewiastej biżuterii i te nieszczęsne cekiny. Odezwała się w końcu we mnie dziewczyna, lub raczej dziewczynka zważając na wiek. Zdecydowane nie miałam wtedy swojego stylu, bo gdybym mogła nosiłabym wszystko to co Hannah. Na szczęście moje ‘oufity’ były jedynie inspirowane jej stylizacjami, ale mimo to nie czułam się w nich dobrze. I tu jest druga bardzo ważna lekcja: nie należy kopiować kogoś. Jasne, można się inspirować czyimś stylem ale inspiracja to nie zżynanie 1:1 wszystkiego co ktoś nosi. Każdy z nas jest inny, a żeby czuć się naprawdę dobrze w ubraniach, trzeba się z nimi utożsamiać, a żeby się z nimi utożsamiać musimy sobie sami je wybrać, a nie patrzeć na to co noszą inni. 

Okres gdy miałam 12 lat to tak naprawdę ciągłe zmiany. Byłam emo, byłam hipsterem, swag/yolo (skejt ale w formie żeńskiej) i byłam bardzo elegancka (a przynajmniej takie było założenie). Szukałam swojego stylu, chociaż wtedy jeszcze nie do końca wiedziałam co to ten styl jest. Szukanie jest bardzo ważne, metoda prób i błędów. Nie ma lepszego sposobu na dowiedzenie się w czym się czujemy dobrze i co do nas pasuje niż

Jak poszłam do gimnazjum, to mniej więcej wtedy zaczęłam się interesować modą od strony bardziej… technicznej. Zaczęłam prenumerować magazyny takie jak Hot i JOY. Nie do końca rozumiałam tą modę, która była tam przedstawiana (nie miałam pojęcia o awangardzie) ale to nie miało znaczenia. Znałam już trendy, nazwiska projektantów i podział pokazów. Liczyło się tylko to co było napisane w gazecie, nosiłam te ciuchy, które danego miesiąca były IN, zatraciłam się w tym i nie patrzyłam już na to czy mi się dana rzecz podoba. Teraz doskonale wiem, że trendy nie mogą mieć wpływu na to w co się ubieramy. Tutaj odwołuję się do cytatu „Moda przemija, styl pozostaje”. Styl to coś indywidualnego, coś co tworzymy, a jeśli kupimy sobie buty na które obecnie jest szał, wcale nie będziemy stylowe, będziemy po prostu wyglądać jak wszyscy. 

W trakcie gimnazjum wiele się zmieniało, zarówno w moim życiu prywatnym jak i tym ‘modowym’. Raz ubierałam się bardziej sportowo w dresy, raz elegancko w balerinki i marynarkę a innym razem po prostu w rurki i t-shirt. Nie wiedziałam wtedy jeszcze, że powoli dochodziłam do miejsca, w którym jestem teraz -czyli całkowitej świadomości własnego stylu i gustu. W końcu przestałam szukać, szufladkować się w poszczególnych stylach i po prostu mieszałam wszystko to co mi się podobało. Dzisiaj wiem, że zarówno mój styl, poczucie estetyki i gust są mocno nacechowane minimalizmem i prostotą. I nie mówię- czasem lubię trochę zaszaleć ale wiem, że podstawą mojego stylu jest klasyka, neutralne kolory, proste kroje, wygoda i luz. Dużo luzu. I dystansu. O tym zawsze należy pamiętać.                

Gdyby ktoś zajrzał do mojej szafy, jestem pewna, że ciężko by było mu określić jaki mam styl. Bo go nie da się nazwać jednym określeniem. Obok bluzy z kapturem w rozmiarze XL wisi obcisła sukienka, elegancka koszula i skórzana ramoneska.  

Trochę to potrwało, ale udało mi się. Już nie szukam, teraz tylko wybieram. Świadomie tworzę swój wizerunek, w końcu wyglądam tak jak chcę. Gdy idę do sklepu wiem czego szukam, gdy tworzę stylizacje, wiem co wybrać. Wiem w czym wyglądam dobrze i przede wszystkim w czym zawsze się będę dobrze czuła. Może to zabrzmi bardzo górnolotnie, ale dzięki świadomości własnego stylu czuję się sobą, tą najlepszą wersją siebie. Zrozumiałam że styl to coś więcej niż tylko ubrania które noszę. 

Trochę się rozpisałam, mam nadzieję, że nie umarliście z nudów. W 2 części wpisu będę chciała przedstawić wam moje rady, po których dążyłam do znalezienie swojego stylu. Zatem do następnego wpisu, trzymajcie się    /I

tekst:Ilona

zdjęcia:Karolina